Het is half twee ’s nachts. De telefoon rinkelt indringend. Of ik dat nu wil of niet, ik moet de donzige warmte van het bed uit en de winternacht trotseren. Iemand wacht op bloed.
Het is een bitterkoude nacht. De thermometer wijst -5 °C aan, maar mijn handen vertellen me dat de gevoelstemperatuur nog beduidend lager ligt. De lucht is doordrenkt van vrieskou, de vierwielers in de straat staan glimmend te slapen in het heldere maanlicht. Mijn auto is nog net niet helemaal afgekoeld van de vorige rit, dat scheelt in de tijd waarop ik hem weer aangenaam warm krijg. Het asfalt ligt er ietwat glad bij, dus ben ik ondanks de lege wegen zuinig met het gaspedaal. Bij het ophalen in de bloedbank merk ik dat niet alle gangen even warm aanvoelen. Ook hier dwingen de oplopende energiefacturen tot spaarzaamheid. De stilte en de koude geven me rillingen. Ik ben snel weer buiten en onderweg naar het ziekenhuis. Aangekomen in de spoedafdeling van dit ziekenhuis, merk ik dat hier kosten noch moeite gespaard worden om de patiënten in een warme omgeving te ontvangen. Het is er bijna broeierig. De lange felverlichte gang door, de lift nemen en dan op snelle voeten naar het laboratorium. Onderweg zie ik twee politieagenten die een ziekenhuiskamer bewaken. Ze gaan even wat rechter staan en kijken me indringend aan wanneer ik voorbijsnel. Ik vraag me altijd af welk onfortuinlijk verhaal achter dergelijk tafereel verscholen zit. Een warme ontvangst aan het laboratorium, een kort gesprek en dan terugwaarts naar onze vaste standplaats. Ik verheug me erop dat ik straks in de auto weer kan genieten van de zetelverwarming. Er is bijna geen verkeer, enkel vrachtwagens. En net daardoor is het opletten geblazen. Vrachtwagens zijn soms onvoorspelbaar. Niet doordat de chauffeurs de controle over hun mastodont verliezen, maar omdat ze regelmatig door de gebrekkige laterale besturing wel eens van hun rijvak durven af te wijken. In Frankrijk beweerde een studie van 2013 dat 12 tot 20% van de ongevallen op open rechte wegen daardoor werd veroorzaakt (Roadsense-project). Wanneer een vrachtwagen over de rammelstroken dondert, kan je maar beter ver genoeg uitwijken. Wanneer ik mijn vertrekplaats weer nader, zie ik dat de auto’s die eerder op de nacht nog stonden te glimmen nu allemaal bedekt zijn met een deken van glinsterend rijp. De diepvrieskou doet haar werk. De klok vertelt dat het 3:15 uur is. Ik zoek de warmte van mijn bed weer op, maar besef dat de telefoon straks opnieuw zal rinkelen.
0 Comments
|
Archief
February 2023
Rubrieken |